Medio december een oproep in de app-groep van de triatleten: zwemmers gezocht. Voor een 6-uurs estafettewedstrijd, gezellig. Nou, dacht ik, mooie gelegenheid om meteen wat zwemmeters te maken zo aan het begin van het jaar. Bij navraag leefde de olympische gedachte, “meedoen is belangrijker dan…” en “leuk als je meedoet”.
Zaterdag 6 januari, D-day. De spelregels worden geappt en ik word toch wat nerveus, pull-buoy (=beendrijver) en neopreen zwempak of -broek zijn niet toegestaan. Ik bedenk me dat ik sinds april nooit meer zonder pak of buoy heb gezwommen. Én dat de laatste wedstrijd zonder eindigde in een roemloze laatste plaats. Zal ik afmelden? Nee, dan komen we een teamlid tekort. Stresssssss! Gelukkig hebben we wereldrecordhouder Johan (Remmits) in het team, en Chris (Snelleman), en Eline (de Bondt) en, en sh*t, allemaal goede zwemmers.
Aangekomen in Nieuwkoop is de sfeer goed. Gezellige zitjes in het knusse zwembad. 4 van de 5 banen zijn beschikbaar voor de race. De regels worden doorgenomen met de teamcaptains en er wordt afgeteld naar 18:00 uur. Exact op tijd starten de eerste 15 zwemmers van evenzoveel teams. Wij zwemmen met 5 teams in baan 5. Om de beurt zwemmen en om de beurt banen tellen, want dat is het spel. In shifts van 15 minuten. Het team met de meeste banen/meters wint.
Ik mag als laatste starten en zie Marjolein, Rawéna, Johan, Chris, Eline, Lucy en Arjen geroutineerd hun banen maken, inhalen, keren en wisselen. Dan ben ik aan de beurt. Inzwemmen is niet mogelijk, dus het wordt hop het water in en 15 minuten vol gas. M’n hartslag loopt op, ik voel druk. Arjens laatste baantje is ingezet en ik glij in het koude water. Hij tikt me aan en ik ben weg, maar wel met 2 concurrenten die op m’n voeten tikken, gas d’r op dus. Voor het einde van baantje één kom ik niet meer uit met m’n ademhaling. F*ck, ik moet nog 15 minuten. Keren, en ik zie ruimte, terug naar de basis! Techniek, niet hard maar efficiënt werken! Ademhaling reguleren, regelmaat in je slag en door! Je zal je toch niet laten kennen hier?! Er wordt nog wat geduwd onderweg, ik word ingehaald, maar haal zelf ook eens in, en dan staat Eline langs de kant. 3 vingers geven aan nog 3 minuten: ik ben al bijna klaar. Als ik snel gas geef kan ik nog 4 baantjes pakken voor de wissel. Marjolein start haar 2e beurt en ik klim op de kant. Moe maar opgelucht; ik kan het ook zonder hulpmiddelen.
In het anderhalf uur wachten tot de volgende beurt kletsen we over het komende seizoen, ambities, koetjes, kalfjes, etc., maar krijg ik ook zeer bruikbare tips van m’n teamgenoten. Onderwijl zien we Johan door het water glijden of hij een buitenboordmotor om heeft, en dat Chris niets heeft geleden van een jaartje zonder zwemoefening. Met een kruidnootje, een chipje en wat te drinken zou je bijna vergeten dat we aan een wedstrijd bezig zijn. Tot ik weer aan de beurt ben. Met iets meer zelfvertrouwen ga ik te water en na een superwissel met Arjen zwem ik zowaar 50 meter meer dan in de eerste set. Wederom moe maar voldaan klim ik op de kant.
Het is echt gezellig in het zwembad, muziek op de achtergrond, teams die elkaar aanmoedigen, een praatje hier en een praatje daar. Iedereen is met de wedstrijd bezig, maar op een leuke manier. Als ik de 3e keer het water in mag is het 23.45 uur. Ik ben moe, al wat stijf en mag het laatste kwartier vol maken. Ik ben niet scherp en verpruts de wissel, snel het water in en gaan! Ademnood, stress en wanhoop strijden om voorrang. Stoppen is geen optie……toch? Verman jezelf! En doorrrr. Ik herpak me, krijg de controle terug. Denk aan de lange rustige slag, met lange doorhaal en glijmoment, waar Johan het over had. Ik kom terug in het ritme en begin er weer lol in te krijgen. De zwemster met gele badmuts strijdt continu met me om de ruimte bij iedere wissel en tussendoor kijk ik even op de klok. Nog vijf minuten, dan is het voorbij. Ik zie ons team staan aanmoedigen langs het bad en zorg dat ik voor de eindbel nog ben gekeerd om dat “gratis” extra baantje te pakken. Nog 50 meter dan is het klaar. M’n schouders branden, nog even dringen met 2 concurrenten en dan tik ik de kant aan. Het is klaar. Iedereen is enthousiast, high fives, een beleefd excuus voor de aanvaring onderweg en de wedstrijdleiding is al druk met rekenen.
Amper bijgekomen van de inspanning klapt iedereen hard voor alle teams die worden afgeroepen. De vooraf gestelde verwachtingen zijn waargemaakt; wij waren geen laatste en ZPC Woerden werd eerste. Iedereen tevreden? Nou, ja en nee. Ik heb geleerd dat ik niet moet trainen met hulpmiddelen. Juist daar moet ik techniek en zelfvertrouwen opdoen. In de wedstrijden met pak heb ik dan een extra zetje in de rug ipv paniek als het pak niet aan mag. Ook heb ik (weer) ervaren dat ons team “afrekent” op inzet en niet op prestatie! De druk heb ik mezelf opgelegd, maar kwam niet van m’n teamgenoten. Wat hebben we toch een fijne club! Nieuwkoop, tot volgend jaar! De uitsmijter kwam van Arjen, Waar vind je tegenwoordig 6 uur actie en entertainment, voor 10 euro? Dat is een koopje toch?
Albèrt de Goey